Beijing
Blijf op de hoogte en volg Hiddo
23 Mei 2016 | China, Peking
Helaas hebben we niet heel veel van Shanghai kunnen zien. Onze trein naar Beijing vertrok al om 12.30 en met inpakken, reizen naar het station en daar inchecken en wachten ben je ook de nodige tijd kwijt, in de ochtend konden we verder niet veel doen. Dat was anders geweest als we een andere trein hadden genomen, die 7 uur later vertrok. Ik had nog wel naar het Joods museum gewild (in de jaren 30 en 40 zijn er 30.000 Duitse joden naar Shanghai gevlucht) of naar het Shanghai museum, een combinatie van kunst en geschiedenis. De andere trein zat echter al tsjokvol omdat vanwege de 1 mei viering veel Chinezen een paar dagen vrij hadden genomen en nu terug gingen. Chinezen kunnen 50 dagen voor vertrek een ticket reserveren, buitenlanders slechts 30 dagen. Dus een andere, langzamere trein, genomen, die er maar liefst 22 uur over deed om in Beijing te komen, een afstand van ruim 1400 kilometer. Er rijdt ook een highspeedtrein naar de hoofdstad, die er slechts vijf uur over doet, maar die is veel duurder en je moet dan ook nog een extra nacht hotel betalen….
Toch is zijn reis wel gezellig. Compartimenten van zes bedden, midden tussen andere Chinezen. Het lukte soms vluchtig contact te maken. Er staat een grote pot, waarmee je kokend water kunt halen. Dat wat gebruikt voor thee en natuurlijk noedels, goed voor zowel lunch, ontbijt als avondeten. Kaartjes staan op paspoortnummer en worden bij het instappen in beslag genomen en vervangen door een plastic kaart. Die wordt een aantal minuten voor het eindstation door een conductrice weer omgeruild voor je kaartje, die je bij het verlaten van het station weer moet inleveren. Verder komen er voortdurend karretjes met drinken, snoep, fruit en zelfs warme maaltijden langs. Een hele belevenis, maar niet volgens het Djoser programma, dus dat wordt een klacht en een voucher van 50 euro.
Beijing is een verschrikkelijk drukke stad met ruim 20 miljoen inwoners. Na het opfrissen gingen we na het middaguur met de metro naar de lamatempel, een groot boeddhistisch complex. Vervolgens een bezoek aan een restaurant waar men ook westers eten serveerde en zelfs ginger ale! Daarna een bezoek aan een hutong. Er zijn niet veel meer van deze oude woonbuurten (de meeste zijn vervangen door torenhoge flatgebouwen), maar enige zijn beschermd. Laagbouw, kleine woningen, nauwe straatjes, veel kleine winkeltjes en werkplaatsen, openbare (hurk)toiletten omdat de bewoners geen eigen wc’s hebben en veel buitenleven. Een bezoek gebracht aan een inwoner, die zo in showroom kan. Hij woont relatief groot en heeft de meest vreemde huisdieren, waaronder sprinkhanen, een gekko en krekels. Met de laatsten houdt hij gevechten om zo in zijn onderhoud te voorzien. Een goede vechtkrekel kan enige duizenden euro’s opbrengen. De beestjes kun je trouwens goed eten, iets dat we bij het avondeten deden. ’s Avonds gegeten in een modern restaurant aan een groot meer, waar Chinese liefdesstelletjes in botjes rondvaren. Ook nog de belltower gezien. Vrijwel elke oude Chinese stad heeft er een. Bij zonsopkomst gaan er klokken luiden, die aangeven dat men naar zijn werk moet gaan. Daarnaast is er ook nog een drumtower, die bij zonsondergang de trommels laat roffelen. Teken om de arbeid te staken.
De volgende dag stond een bezoek aan het plein van de hemelse vrede op het programma het grootste plein van de wereld. Met de stadsbus er naartoe onder leiding van onze ingehuurde gids TK, die alles vertelde over haar prive-leven. Aan de rand van het plein staan twee mooie pagodes. Een derde is gesloopt om plaats te maken voor het bombastische mausoleum van Mao Tse Tung. Het was nu rustig, dus we zijn er ook langs gelopen. Het zou me niet verbazen als Mao was vervangen door een plastic pop, daar leek het althans wel op. Chinezen kochten massaal witte bloemen (anjers?) die ze niet uit het plastic haalden en bij Mao neerlegden. Eens in de zoveel tijd worden de bloemen weggehaald en opnieuw verkocht. Een lucratieve bezigheid! Daarna over het plein gezworven, het beruchte rode boekje gekocht en naar de fonteinshow gekeken.
Daarna de verboden stad, een 1000 bij 750 m groot complex van gebouwen, merendeels zo’n 450 jaar oud, waar de keizers woonden en de gewone Chinezen niet mochten komen (voor de liefhebbers kan ik de film de last emperor aanraden, die daar deels gedraaid is). Zeer symmetrisch gebouwd, mooie daken, mooie tentoonstelling, maar toch een beetje saai. 9 is het getal van de keizer (oneven getallen zijn in de ogen van Chinezen positief, even getallen negatief en het hoogste getal is natuurlijk het belangrijkste getal. Dat zie je op veel plaatsen terug. Op elke deur 9 knoppen, etc. Ook het aantal toegangspoorten is steeds oneven. De keizer mocht alleen de middelste nemen, lager geplaatsten moesten andere poorten nemen. Per dag is er een limiet van 60.000 toeristen gesteld. Nog op de foto geweest met een Chinese schoolklas die hun Engels wilde oefenen.
Aan de zuidkant van de verboden stad licht op een kunstmatige berg (om de wind te breken) nog een mooie tempel met fraai uitzicht.
’s Avonds hotpot gegeten, een soort fondue. In het midden van de tafel staat een schaal met kokend water, waar je allerlei groenten en vlees kunt klaar maken. Ze worden op smaak gebracht met sauzen. Niet mijn favoriete eten, want je krijgt bijzonder langzaam weinig binnen.
Daarna nog een kunfu show, waar ik niet veel aan vond. Na een toiletbezoek, was de groep er al vandoor, waardoor ik genoodzaakt was zelfstandig met de metro naar het hotel terug te keren. Het vinden van een metrostation was veel moeilijker dan de weg vinden in de metro, want de stations zijn niet goed aangegeven. Het leverde me wel een gratis lunch op de volgende dag.
De derde dag in Beijing werd een bezoek gebracht aan de muur, op een uurtje rijden ten noorden van de stad. Op verschillende plaatsen kan de muur bezocht worden, maar in Bandalang heeft Mao ooit op de muur gelopen, reden voor veel Chinezen om hetzelfde te doen. Wij gingen echter linksaf bij het startpunt, in tegenstelling tot de grote roerganger. Daar was het veel rustiger. Het hoogste punt ligt op 888 meter hoogte en het was veel klimmen, soms over trappen, soms over gladde stenen die stijl omhoog liepen. De regen maakte het niet makkelijker, maar iedereen haalde de top. Is 888 meter toeval? Feit is in ieder geval dat 8 het geluksgetal is van de Chinezen, die soms torenhoge bedragen neerleggen voor telefoonnummers met een 8. Maar in de oude tijden kende men het metrieke stelsel nog niet… Vier is trouwens het ongeluksnummer, in veel hotels is er ook geen vierde verdieping te vinden of bevindt zich daar het zwembad oid, maar in geen geval kamers.
Na de lunch naar het zomerpaleis, het buitenverblijf van de keizer. Prachtig gelegen aan een kunstmatig aangelegd meer, waar we met een drakenboot overheen voeren. Een wandeling gemaakt door het elegant aangelegde park met mooie tuinen, kanaaltjes en bruggetjes.
Ook een bezoek gebracht aan een markt met Chinese lekkernijen. Inktvis, zeepaard, zeester en nog veel meer vreemds kon je daar nuttigen. Het was allemaal hygienisch verantwoord. Toch namen de meesten weinig, want we hadden gereserveerd voor een pekingeendmenu in een nabij gelegen restaurant. Ikzelf heb slechts zeepaard gegeten, dat is vlees noch vis, en een stengel met gefrituurde aardappel, lekker veilig.
Pekingeend is een bijzonderheid, ook in China. Toen de kok de geroosterde eend in kleine stukken sneed, kwamen vele gasten van andere tafels naar ons toe om foto’s te maken. De eend wordt gegeten samen met stukjes ui en komkommer in een kleine pannenkoek. Iedereen nam er verschillende en zat al lekker vol toen bleek dat dit slechts het voorgerecht was… Gelukkig is het in China een belediging om alles op te eten, je zou dan niet genoeg kunnen hebben gehad, en deze keer kostte het geen enkele moeite om iets te laten staan.
De laatste dag in Beijing gingen mensen met de gids naar de moslimwijk en en moskee en een park bezoeken, ik ging in mijn eentje naar het Olympisch stadion (vogelnest) en de swimcube. Twee prachtige stadions, waar helaas geen rondleiding te krijgen is. Wel een aantal fototentoonstellingen over de bouw en het wk atletiek van 2015 (met een foto van Dafne). Prachtige sweatshirts werden er verkocht in de souvenirshop, maar helaas niet in mijn maat. Met de taxi terug naar het hotel, nog even wat inkopen gedaan en toen met z’n allen naar het station voor de reis naar Xian.
Toch is zijn reis wel gezellig. Compartimenten van zes bedden, midden tussen andere Chinezen. Het lukte soms vluchtig contact te maken. Er staat een grote pot, waarmee je kokend water kunt halen. Dat wat gebruikt voor thee en natuurlijk noedels, goed voor zowel lunch, ontbijt als avondeten. Kaartjes staan op paspoortnummer en worden bij het instappen in beslag genomen en vervangen door een plastic kaart. Die wordt een aantal minuten voor het eindstation door een conductrice weer omgeruild voor je kaartje, die je bij het verlaten van het station weer moet inleveren. Verder komen er voortdurend karretjes met drinken, snoep, fruit en zelfs warme maaltijden langs. Een hele belevenis, maar niet volgens het Djoser programma, dus dat wordt een klacht en een voucher van 50 euro.
Beijing is een verschrikkelijk drukke stad met ruim 20 miljoen inwoners. Na het opfrissen gingen we na het middaguur met de metro naar de lamatempel, een groot boeddhistisch complex. Vervolgens een bezoek aan een restaurant waar men ook westers eten serveerde en zelfs ginger ale! Daarna een bezoek aan een hutong. Er zijn niet veel meer van deze oude woonbuurten (de meeste zijn vervangen door torenhoge flatgebouwen), maar enige zijn beschermd. Laagbouw, kleine woningen, nauwe straatjes, veel kleine winkeltjes en werkplaatsen, openbare (hurk)toiletten omdat de bewoners geen eigen wc’s hebben en veel buitenleven. Een bezoek gebracht aan een inwoner, die zo in showroom kan. Hij woont relatief groot en heeft de meest vreemde huisdieren, waaronder sprinkhanen, een gekko en krekels. Met de laatsten houdt hij gevechten om zo in zijn onderhoud te voorzien. Een goede vechtkrekel kan enige duizenden euro’s opbrengen. De beestjes kun je trouwens goed eten, iets dat we bij het avondeten deden. ’s Avonds gegeten in een modern restaurant aan een groot meer, waar Chinese liefdesstelletjes in botjes rondvaren. Ook nog de belltower gezien. Vrijwel elke oude Chinese stad heeft er een. Bij zonsopkomst gaan er klokken luiden, die aangeven dat men naar zijn werk moet gaan. Daarnaast is er ook nog een drumtower, die bij zonsondergang de trommels laat roffelen. Teken om de arbeid te staken.
De volgende dag stond een bezoek aan het plein van de hemelse vrede op het programma het grootste plein van de wereld. Met de stadsbus er naartoe onder leiding van onze ingehuurde gids TK, die alles vertelde over haar prive-leven. Aan de rand van het plein staan twee mooie pagodes. Een derde is gesloopt om plaats te maken voor het bombastische mausoleum van Mao Tse Tung. Het was nu rustig, dus we zijn er ook langs gelopen. Het zou me niet verbazen als Mao was vervangen door een plastic pop, daar leek het althans wel op. Chinezen kochten massaal witte bloemen (anjers?) die ze niet uit het plastic haalden en bij Mao neerlegden. Eens in de zoveel tijd worden de bloemen weggehaald en opnieuw verkocht. Een lucratieve bezigheid! Daarna over het plein gezworven, het beruchte rode boekje gekocht en naar de fonteinshow gekeken.
Daarna de verboden stad, een 1000 bij 750 m groot complex van gebouwen, merendeels zo’n 450 jaar oud, waar de keizers woonden en de gewone Chinezen niet mochten komen (voor de liefhebbers kan ik de film de last emperor aanraden, die daar deels gedraaid is). Zeer symmetrisch gebouwd, mooie daken, mooie tentoonstelling, maar toch een beetje saai. 9 is het getal van de keizer (oneven getallen zijn in de ogen van Chinezen positief, even getallen negatief en het hoogste getal is natuurlijk het belangrijkste getal. Dat zie je op veel plaatsen terug. Op elke deur 9 knoppen, etc. Ook het aantal toegangspoorten is steeds oneven. De keizer mocht alleen de middelste nemen, lager geplaatsten moesten andere poorten nemen. Per dag is er een limiet van 60.000 toeristen gesteld. Nog op de foto geweest met een Chinese schoolklas die hun Engels wilde oefenen.
Aan de zuidkant van de verboden stad licht op een kunstmatige berg (om de wind te breken) nog een mooie tempel met fraai uitzicht.
’s Avonds hotpot gegeten, een soort fondue. In het midden van de tafel staat een schaal met kokend water, waar je allerlei groenten en vlees kunt klaar maken. Ze worden op smaak gebracht met sauzen. Niet mijn favoriete eten, want je krijgt bijzonder langzaam weinig binnen.
Daarna nog een kunfu show, waar ik niet veel aan vond. Na een toiletbezoek, was de groep er al vandoor, waardoor ik genoodzaakt was zelfstandig met de metro naar het hotel terug te keren. Het vinden van een metrostation was veel moeilijker dan de weg vinden in de metro, want de stations zijn niet goed aangegeven. Het leverde me wel een gratis lunch op de volgende dag.
De derde dag in Beijing werd een bezoek gebracht aan de muur, op een uurtje rijden ten noorden van de stad. Op verschillende plaatsen kan de muur bezocht worden, maar in Bandalang heeft Mao ooit op de muur gelopen, reden voor veel Chinezen om hetzelfde te doen. Wij gingen echter linksaf bij het startpunt, in tegenstelling tot de grote roerganger. Daar was het veel rustiger. Het hoogste punt ligt op 888 meter hoogte en het was veel klimmen, soms over trappen, soms over gladde stenen die stijl omhoog liepen. De regen maakte het niet makkelijker, maar iedereen haalde de top. Is 888 meter toeval? Feit is in ieder geval dat 8 het geluksgetal is van de Chinezen, die soms torenhoge bedragen neerleggen voor telefoonnummers met een 8. Maar in de oude tijden kende men het metrieke stelsel nog niet… Vier is trouwens het ongeluksnummer, in veel hotels is er ook geen vierde verdieping te vinden of bevindt zich daar het zwembad oid, maar in geen geval kamers.
Na de lunch naar het zomerpaleis, het buitenverblijf van de keizer. Prachtig gelegen aan een kunstmatig aangelegd meer, waar we met een drakenboot overheen voeren. Een wandeling gemaakt door het elegant aangelegde park met mooie tuinen, kanaaltjes en bruggetjes.
Ook een bezoek gebracht aan een markt met Chinese lekkernijen. Inktvis, zeepaard, zeester en nog veel meer vreemds kon je daar nuttigen. Het was allemaal hygienisch verantwoord. Toch namen de meesten weinig, want we hadden gereserveerd voor een pekingeendmenu in een nabij gelegen restaurant. Ikzelf heb slechts zeepaard gegeten, dat is vlees noch vis, en een stengel met gefrituurde aardappel, lekker veilig.
Pekingeend is een bijzonderheid, ook in China. Toen de kok de geroosterde eend in kleine stukken sneed, kwamen vele gasten van andere tafels naar ons toe om foto’s te maken. De eend wordt gegeten samen met stukjes ui en komkommer in een kleine pannenkoek. Iedereen nam er verschillende en zat al lekker vol toen bleek dat dit slechts het voorgerecht was… Gelukkig is het in China een belediging om alles op te eten, je zou dan niet genoeg kunnen hebben gehad, en deze keer kostte het geen enkele moeite om iets te laten staan.
De laatste dag in Beijing gingen mensen met de gids naar de moslimwijk en en moskee en een park bezoeken, ik ging in mijn eentje naar het Olympisch stadion (vogelnest) en de swimcube. Twee prachtige stadions, waar helaas geen rondleiding te krijgen is. Wel een aantal fototentoonstellingen over de bouw en het wk atletiek van 2015 (met een foto van Dafne). Prachtige sweatshirts werden er verkocht in de souvenirshop, maar helaas niet in mijn maat. Met de taxi terug naar het hotel, nog even wat inkopen gedaan en toen met z’n allen naar het station voor de reis naar Xian.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
