Brazilië 2014 dag 1-5

Mijn 50e land moest een bijzonder land zijn, dus daarom heb ik in april een reis geboekt naar het land waarvan ik verwachtte dat het wereldkampioen voetbal zou worden. Dat laatste lukte niet, maar ik heb mijn reis natuurlijk wel laten doorgaan.
Opnieuw met Djoser, toch de reisorganisatie waarvan ik de formule (vrijheid, blijheid, wel de lusten, niet de lasten van een groep) en de prijs, het meest waardeer. Het is mijn 11e Djoser-reis.
Een groot nadeel is natuurlijk de lange vliegreis. Eerst een uurtje met Lufthansa naar Frankfurt, daarna 11,5 uur met dezelfde maatschappij naar Sao Paolo. Slapen doe je nooit goed, en natuurlijk kun je de tijd goed doden met het kijken naar films (the Hungergames) en muziek, maar het blijft een pokkeneind. Gelukkig zijn de maaltijden bij LH een stuk beter dan bij KLM.

Onze reisbegeleidster Hanneke, waar we tot nu toe uitermate tevreden over zijn, reisde met ons mee. Ze toonde ons een paar pinautomaten, waarvan er een niet werkte en bij de ander je slechts 300 Reaal (100 Euro) kon pinnen. Daarna meteen de goede, maar krappe bus in om afgezet te worden bij het station voor een stadswandeling met een Nederlands sprekende gids (geleerd tijdens zijn 20 jarig verblijf in Amsterdam).

Een paar dingen vallen op in Sao Paolo: veel wolkenkrabbers, meer dan ik in elke andere stad heb gezien. De stad heeft dan ook 20 miljoen inwoners en is daarmee de grootste stad van Brazilië en een van de grootste ter wereld. Op vele van die wolkenkrabbers staat graffiti. Niet op de eerste verdieping, nee vrijwel altijd op de moeilijkst te bereiken plaatsen, een soort nationale sport in dit grote land, het vijfde land ter wereld.
Een flink aantal wolkenkrabbers in het oude centrum staat leeg en is vervallen. Er lijkt niets aan gedaan te worden. Dit maakt dat het centrum er nogal chaotisch bij ligt. Ook weinig groen. Wel een aantal kleine parkjes gezien, maar die waren samen nog niet half zo groot als het noorderplantsoen. Sao Paolo is dus zeker geen mooie stad.
Wel een mooie kathedraal en een goed functionerende metro. Jammer dat we er niet nog een dagje bleven, waar bijvoorbeeld musea zouden kunnen worden bezocht. Tegen het middaguur vertrokken we naar Curitiba.

Daar kwamen we 's avonds aan. Een grote groep ging ergens in het centrum eten, maar ik was veel te moe en wilde een snelle hap en daarna naar bed. Helaas moest ik eerst naar de supermarkt, want ik had mijn toilettas wel ingepakt, maar niet in mijn koffer gestopt. Dus een kam, tandenborstel en tandpasta gekocht. Deze vakantie maar wat vaker naar een barbier.
In het theatercafé, schuin tegenover ons hotel, was het lekker eten. Wel ben ik een keer verhuisd van tafel, want ik bleek in eerste instantie in de homo-zaal te zitten en daar voelde ik me niet thuis.
Brazilianen eten trouwens vaak twee keer per dag warm, meestal grote porties met veel vlees. De standaard maaltijd bestaat verder uit bonen en rijst. Maar gelukkig is er ook veel meer te krijgen.

De volgende dag met de trein naar Morrentes. De tocht van een kleine 60 kilometer duurde drie uur. Dat was niet erg, want het landschap, grote kloven in het tropische regenwoud, was bijzonder boeiend. Elke coupé had bovendien een gids die eea vertelde en iedereen kreeg bovendien nog een drankje en een pak koekjes.
Met de bus naar een klein plaatsje aan de kust, waar een Nederlandse vrouw een restaurant dreef. Hier heerlijk gegeten van een Braziliaanse stoofschotel, met draadjesvlees dat 10 uur heeft staan koken. Ondertussen waren in het park voor het restaurant allerlei kinderen oud-Hollandse spelletjes begonnen, onder leiding van een groep studenten uit Curitiba. Dit in het kader van het invierno festival, dat een week duurt.
Ik heb nog even boter kaas en eieren gespeeld, maar niemand durfde tegen mij het molenspel te weten, of zouden ze de regels niet kennen?
's Avonds nog naar het Niemeyer museum geweest, een Braziliaans architect, die niet zo lang geleden is overleden. Samen met een paar reisgenoten gebruik gemaakt van het geweldige openbaar vervoer in deze stad. Hiervoor heeft de stad ooit een internationale prijs gekregen. Daarna nog iets gaan eten in een Duits café: bratwurst. Er wonen veel Duitsers in het zuiden van Brazilië, en de meesten stammen niet af van gevluchte SS-ers. Ook is er een grote Italiaanse gemeenschap en zijn er veel Japanners, vooral in sao Paolo.

De volgende dag 688 kilometer reizen naar Foz de Iguacu, aan de grens met Paraguay en Argentinië. Hier dichtbij liggen de wereldberoemde watervallen (deel uit makend van de 7 natuurlijke wereldwonderen) en een van werelds grootste stuwdammen. 's Avonds een dans- en muziekshow bijgewoond met bijdragen uit verschillende Latijns-Amerikaanse landen. Tegelijkertijd een lopend buffet, goed voor een aangename avond.