india 2012 dag 2-3

Op dag 2 al om 8.00 weg naar het fort Amber te zien. In de ochtenduren is de hitte nog enigszins te verdragen. Op weg daarna toe kwamen we door de oude stad. Jaipur, in het 1e kwart van de 18e eeuw gesticht, wordt ook wel de roze stad genoemd. De gebouwen in de oude ommuurde stad zijn echter meer oranje-rood, maar het is wel een opvallende kleur. Een beroemd gebouw is het Paleis van de winden. Daar wat foto’s gemaakt en weer verder gereden. De oude stad is oorspronkelijk gebouwd voor 45.000 mensen, maar nu wonen er ruim 10 x zoveel. Het is, net als in de omgeving van ons hotel, overal een enorme puinhoop. Overal ligt vuilnis, dat door mensen wel tot hopen geveegd wordt, maar vervolgens komt er geen vuilnisdienst om de troep mee te nemen. Riolering komt vaak uit op de straat en overal heerst een enorme stank. Varkens, koeien en andere beesten lopen kriskras rond in het verkeer, dat wellicht nog veel chaotischer is dan in Cairo. Men rijdt hier links, althans de meesten. Riksjas (fietstaxis), Tuk-tuks (een soort open Trabant waarin drie personen vervoerd kunnen worden), fietsen en heel veel scooters domineren het verkeer. Daar tussendoor nog normale (vracht)autos en bussen, veelal enorm afthans. Iedereen toetert zich een ongeluk en overal geldt het recht van de sterkste.
Het amber fort is interessant om te zien. Vroeger woonden hier de Mogolkoningen Rajasthan, de provincie waarvan Jaipur de hoofdstad is. Mooie tuinen, mooie versieringen aan de muren, soms aardig schilderwerk en een gids die wat brabbelde waardoor veel mensen niet geïnteresseerd waren. De harem was groot (soms wel een paar duizend vrouwen), die in een apart gedeelte van het gebouw opgeborgen zaten. Op de weg naar het fort ligt in een kunstmatig meer het waterpaleis, geen idee waarvoor dat gediend heeft. Het zit vol met vissen en voor vogels is het makkelijk een lekker hapje te pakken te krijgen.
In het fort een mooi groot plein waar je dan hoopt op een terrasje een kopje koffie kunt drinken, maar zover is men in India nog niet. Wel heel veel souvenirsverkopers, waaronder veel kinderen, die allerlei prullaria aan de man, en in onze groep vooral aan de vrouw weten te brengen. Je kunt met een olifant naar boven gebracht worden. Een treurig gezicht hoe die beesten zijn versierd. Hun mest stinkt verschrikkelijk.
’s Middags naar het City paleis geweest samen met Koen en Fien, een koppel van eind-veertig uit Bovensmilde (ja, de zendmast en de schoolkaping in 1977). Samen voor 200 Roepis (ongeveer 3 euro) een gids genomen die goed kon vertellen over het paleis, ooit ook van de koningen, maar nu een museum. Veel kunst (kleding, geschilderde portretten van oude koningen, vooral eentje die in 1957 wereldkampioen polo werd (een oude Indiase traditie, oorspronkelijk afkomstig uit Afghanistan, waar men het speelde met het hoofd van een geslachte geit of van een krijgsgevangene)), maar ook demonstraties van de Indiase schilderkunst en zijdebewerking. Uiteraard was er de mogelijkheid eea te kopen. De koningen nu, die vrijwel geen macht meer hebben, wonen in een apart gedeelte van het gebouw, dat niet toegankelijk is.
Met de Riksja naar het hotel (100 Roepie in ruim 20 minuten). De mensen hebben een zwaar leven. Op het heetst van de dag in een chaotisch verkeer op slechte wegen voor weinig geld mensen van A naar B brengen, ik geef het je te doen.
´s Avonds dus toch naar een Bollywoodfilm. Een prachtige bioscoop met grote foyer, maar helaas zonder zoete popcorn. In onze zaal zaten ongeveer 1500 mensen naar een 2,5 uur durende film te kijken, die verreweg de slechtste is die ik ooit heb gezien. Voor de pauze ging het nog wel, met af en toe wat humor, en het verhaal was redelijk te snappen, ook al was het verhaal in Hindi zonder Engelse ondertiteling. Na de pauze was het veel van hetzelfde. Het schijnt dat de meeste Bollywoodfilms moeten voldoen aan het volgende veel actie, wat gezang en dans, een verhaal waaraan aan het eind alles goed komt, een stoere hoofdrolspelen en een knappe dame en wat slechteriken. Telkens als ik dacht dat het einde in zicht kwam, stonden de slechteriken of hoofdrolspeler weer op uit de dood en ging men vrolijk verder met wat zelfs het A-team belachelijke gevechtsscenes zou vinden. Maar het ging natuurlijk om de beleving. Bij iedere goede actie van de hoofdrolspeler gaat het Indiase publiek compleet uit zijn dak en wordt er vreselijk gegild en geschreeuwd. Ook bij de pikante liefdesscènes (er was zelfs een navel te zien), deed men hetzelfde. Na afloop komt niet iedereen terug in de foyer, nee de uitgang leidt rechtstreeks naar buiten. Onze reisbegeleider had een zuid/Indiaas restaurant geregeld, waar we lang moesten wachten op karig voedsel, dat veel minder eetbaar was dan het Noord-Indiase eten. In het zuiden eten met veelal een soort gevulde pannenkoek (aardappels, rijst, uien, doperwten), in allerlei soorten en maten, met de nodige sauzen voorzien. Tegen 23.30 weer terug naar het hotel in de Tuk-tuk, een belevenis op zich, met veel bijna/aanrijdingen, noodstops, dit alles met ruim 50 km per uur. Iedereen heeft het overleefd, maar hoe lang nog.

Op dag drie naar de Monkeytempel geweest, samen met Anja. Een grote groep was ons al voorgegaan. Dit was drie keer niets. Wel wat aapjes gezien, vooral beneden aan de heuvel, waar ze veel plezier hadden in een soort zwembad, alsmede een groot zwart varken, maar minder dan verwacht. De tempel van de zon was klein. Een paar Indiase jongens vergezelden ons. Ze wilden ons beschermen tegen de apen. Maar het waren vooral de jongens die agressief naar de dieren waren, niet andersom. Wel waren ze bijzonder humoristisch, reden dat ik er eentje 100 roepie heb gegeven. Dat was een teleurstelling, Anja gaf aan de andere twee samen 600.
Daarna met de Tuk/tuk via een grote omweg door allerlei smerige steegjes en straatjes naar een hotel om een middag niets te doen, ja behalve slapen, een boek lezen en dit verslag schrijven.