BAstogne, dag 2 en 3

Vandaag naar het grootste museum in Bastogne: het Warmuseum, net 10 jaar oud. Gebouwd in de vorm van een ster, embleem van het Amerikaanse leger. Veel informatie over de oorlog in het algemeen, vaak ingezoomd naar België. En natuurlijk heel veel informatie over de slag in de Ardennen. Veel voorwerpen, filmpjes, interviews, vitrines met oorlogsscenes en een heuse film over de persconferentie aan de vooravond van D-day. Deze heeft in werkelijkheid nooit plaats gevonden, men gaat niet aan de vooravond van de invasie deze info naar buiten brengen, de vijand luistert mee. Ook nog een andere kleine omissie: het aanvalsplan door België in 1940 zou hetzelfde zijn als in 1914. Dit klopt niet. Von Manstein had een tankinvasie dwars door de Ardennen voorbereid om zo vijandelijke legers, inclusief Franse en Engelse legers die de Belgen en Nederlanders zouden gaan helpen, te omsingelen.

Verder een film over de ontwikkelingen na 1945, aan de hand van een Duitser en een Amerikaan die in de buurt van Bastogne in de oorlog hun vrouw vonden en hier zijn komen wonen. Goed restaurant en café ook. Buiten een kleine tentoonstelling over straatkunst met versierde trabants en muurschilderingen, met als voorbeeld de Berlijnse muur.

Naast het museum, dat ongeveer 1,5 km buiten de stad ligt, staat het Mardasson, een reusachtig monument als dank aan het Amerikaanse leger, ook in de vorm van een ster. Het werd al in 1947 gebouwd en voor een belangrijk deel gefinancieerd met de verkoop van loten in België en de USA.

Daarna gewandeld naar het bois Jacques. Hier waren de foxholes waar de o.a. de easy compagnie, bekend van “Band of brothers”, zich ingroef om te voorkomen dat de Duitsers Bastogne zouden naderen. Het was bitter koud, tot 20 graden onder nul. Er zijn wat overblijfselen te zien. De entree zit bij het museum in (net als de warrooms), maar het stelt niet veel voor. Je moet een app downloaden om info te krijgen, die in principe gratis is, maar wel staat dat er een rekening komt, dus maar niet gedan.

Een Amerikaanse legerofficier, gelegerd in Kaiserslautern, gaf me een lift naar de binnenstad. Daar een heerlijke maaltijd gehad bij het restaurant dat verbonden was aan het hotel dat mijn reservering was vergeten.

De volgende dag zou ik naar Namen gaan om daar de citadel te bezichtigen. Ik miste de bus op een minuut na, omdat mijn horloge om onverklaarbare redenen niet op tijd liep. Geen nood, de volgende bus ging een half uur later. Deze zou echter tot Marche rijden, maar daar zou ik kunnen overstappen op een bus naar Namen. Dat kan echter alleen tot uiterlijk 10.00 uur. Daarna reden er geen bussen meer. Dus maar even het stadje verkend, maar daar ben je snel klaar mee. Dus weer terug. Gelukkig zijn alle tickets hier 2,5 uur geldig, zodat ik niets extra’s hoefde te betalen.

In Bastogen op het terras gezeten, goede en matige koffie gedronken, een half boek uitgelezen en de tour de France gekeken. ’s Avonds in een dure pizzeria gegeten, maar wel van goede kwaliteit.

In veel café’s en restaurants kun je niet met mastercard betalen. Moest dus veel vaker cash betalen, dan me lief was, maar ik had gelukkig het nodige bij me, want ik heb maar een pinautomaat in de hele stad gezien. Ik zeg stad, maar veel stelt het niet voor. Een grote straat en een plein met restaurants, café’s en winkels, dat is het wel, Vanaf het centrum ben je lopend binnen tien minuten de stad uit. Boodschappen zijn hier ook duur, veel duurder dan in Nederland. Voor de rest heb ik geen verschil in prijzen gezien met Nederland. De meeste mensen spreken (matig) Nederlands, maar ik heb geprobeerd overal in het Frans me te redden. Dat ging redelijk.

Zondag is de nationale feestdag, men was al aan het opbouwen, maar dan ben ik al weer terug in Nederland. Volgende vakantie: Polen.