Balkanreis 2013, dag 8

Tien jaar geleden zou ik zeker niet in mijn eentje naar Albanie zijn gereisd. Het had toen een negatief imago: een land vol dieven. Tegenwoordig ligt dat wat anders, het land komt weinig negatief meer in het nieuws, al heb ik zo'n twee jaar geleden nog weel een documentaire gezien waarin werd aangetoond dat er nog steeds bloedwraak heerst, zeker in de landelijke gebieden van dit land.

Er toeristisch is Tirana, de enige stad die ik bezocht heb, niet. Alle bezienswaardigheden liggen rond of op kleine afstand van het Skenderbeuplein. Dit is een oorlogsheld, die o.a. tegen de Turken heeft gevochten. Zijn familievlag, met twee adelaars, is hedendaags de nationale vlag van Albanie. Zijn standbeeld staat op het plein, op een groot grasveld.
Om het plein liggen het historisch museum, gebouwd in de bombastische stijl van het communisme, een groot hotel, het tevens bombastische operagebouw, een moskee met slechts een minaret, en nog wat andere gebouwen. Op een halve kilometer lopen langs een grote boulevard ligt het moeder Theresa plein, waar wat universiteitsgebouwen omheen liggen.

Er heerst een enorme verkeerschaos. De sfeer doet verder enigszins denken aan Istanboel. Het merendeel van de Albaniers is moslims, maar hoofddoekjes heb ik nauwelijks gezien. Veel (ook trendy) cafe's, (koffie)barretjes, kleine eettentjes. Heel goedkoop allemaal. Mensen zijn er westers gekleed, maar spreken niet of nauwelijks Engels, ook de meeste jongeren niet. Het Albanees staat zo ver van je af, dat je je een beetje ontheemd voelt: geen enkel woord is herkenbaar.
Verder is het moeilijk wegen te vinden, omdat er nauwelijks straatnaamborden te vinden zijn, erg onhandig.

Vroeg opgestaan, gelopen naar het busstation in Ohrid, maar daar verwezen ze me naar een andere halte voor de bus naar Struga. Daar moest ik overstappen op een grote bus richting Tirana. Ook in Struga was de plek waar deze bus zou vertrekken moeilijk te vinden. Na veel vragen, een paar keer de verkeerde richting opgegaan zijnde dan eindelijk gevonden. Gelukkig vertrok de bus niet, zoals aangekondigd door het toeristenburo in Ohrid, om 9.00, maar een uur later. Bij elkaar duurde de reis ruim 4,5 uur.
Toch heb ik me geen moment verveeld. Naast een puzzelboek, een gewoon boek heb ik altijd muziek bij me. En natuurlijk is het landschap in deze regio ook weer mooi, zeker de eerste drie uur.
Maar in de 2e bus zaten ook drie Macedonische jonge dames, etnisch Albanees, die in Tirana rechten, psychologie en Islamwetenschappen gingen studeren. Veel gediscussieerd over het geloof en gepraat over hun verwachtingen. Men vond het vreemd dat ik atheistisch was en probeerde me om te praten, gelukkig tevergeefs.
In Tirana direct een taxi genomen, die pas na vier keer vragen me op de juiste plek bracht van de gereserveerde jeugdherberg. Dat mocht echter de naam niet dragen. Het werd gerund door een echtpaar op leeftijd. Zes bedden in totaal, 15 euro per nacht (internet gaf 9 euro aan). Het gebouw was bijna een krot, de douche was koud, men sprak geen Engels en het internet was bedroevend. Reden dat ik pas nu dit verslag plaats.

Na installatie een wandeling gemaakt door het centrum van de stad, met een paar scholieren over Skenderbeu gesproken en wat gedronken. Bij een shoarmatent wat gegeten en 's avonds twee uur tevergeefs wat op internet te zetten.