Saigon

Van Dalat naar Saigon, of beter Ho Shi Minh stad, kost bijna een volledige dag. In het begin is de route prachtig door de bergen, later gaat het vanwege het vele verkeer langzaam. We komen tegen 16.00 uur aan in Saigon, nog net voor de avondspits. Bij binnenkomst valt meteen het grote aantal wolkenkrabbers in aanbouw op: maar liefst 7. Onderweg een theeplantage bezocht, en de floating village gezien. Gevluchte Vietnamezen uit Cambodja (toen daar de oorlog ook uitbrak. Eerst omdat de Vietcong Cambodja als aanvoerroute gebruikte, die daarna door de Amerikanen gebombardeerd werd, daarna vluchtten mensen voor de Rode Khmer, die een schrikbewind van ruim 3 jaar uitoefenden, om daarna verjaagd te worden door Vietnam) konden geen huizen krijgen en bouwden toen maar hun drijvende huizen op een rivier. Ze leven vooral van viskwekerij.

Saigon is nog drukker dan Hanoi. Meer auto's ook, maar ook nog veel meer motoren. De stad is jonger (in 1698 ontstaan, terwijl Hanoi al ruim 1000 jaar oud is), en kent nauwelijks kronkelige oude straten. Veel rechte boulevards, de Franse invloed doet zich gelden, veel hoge gebouwen en vijfsterrenhotels in het centrum. De hotels zijn bekend van de Vietnamoorlog, want veel journalisten versloegen vanuit de bars daar de oorlog. De kathedraal is ook mooi om te zien, de grootste kathedraal van zuid-oost Azie, natuurlijk door de Fransen gebouwd. Het plein voor het Ho Shi Minh gebouw wordt in het weekend vrijgemaakt van gemotoriseerd verkeer, met alle flanerende mensen, de vele muziekbandjes en de verkopers van prullaria en koffiebars is het zeer gezellig. Ook mooi de fototentoonstelling van helden (wel Vietnamese) van de oorlog.

In Saigon staat de enige MacDonalds van het land. Men heeft er geen milkshakes. Ook een internationale donutzaak is aanwezig, slechts gescheiden door het hoofdpostkantoor, zowel van buiten als van binnen prachtig om te zien. De Vietnamezen zijn iha niet dik. De maaltijden bestaan veelal uit licht verteerbaar eten (hoofdbestanddeel is uiteraard rijst), dat in kleine porties wordt gegeten. Maar de KFC's (in alle grote steden al aanwezig), Jelllybelly, een andere fastfoodketen, doen hun werk. Je ziet al regelmatig moddervette kleine kinderen onder de tien jaar.

De dag erop maakten we in een soort riksja's een fietstocht door de Chinese wijk. Djoser had 19 60-plussers opgetrommeld die ons door het verkeer reden. Verkeersregels waren nauwelijks van toepassing, maar er gebeurde niets bijzonders, alleen mijn chauffeur fietste over de tenen van een motorrijdster heen. Veel tempels gezien, een bloemenmarkt, een lijkhuis, de medicijnenmarkt.
's Middags een bezoek gebracht aan het herenigingspaleis. Dit werd al onder president Diem gebouwd, maar die heeft er nooit gewoond. In de oorlog werd het gebombardeerd, maar later weer gerenoveerd. President Thieu, Diems opvolger, woonde er wel tot hij in 1975 moest vluchten. De tanks die het paleis “bevrijdden” staan er nog. Interessant is de bombastische inrichting van de banketkamers, en de kabinetskamer. Ook leuk om te zien is de bunker die gebruikt werd voor communicatie.
Daarna naar het oorlogsmuseum. Prachtige foto's over een 30 jaar durende verschrikkelijke tijd. Veel oorlogstuig te zien (vliegtuigen, mortieren, tanks), maar vooral de foto's van de oorlogsmisdaden waren interessant. Uiteraard geen objectief geheel, want van de misdaden van de Vietcong is niets terug te vinden. Slechts een kamer, aan het eind, geeft een chronologisch overzicht. Dat zou ik anders doen.

De volgende dag naar de tunnels van Cu Chi. De vietcong gebruikte deze tunnels in de oorlog om te infiltreren in de Amerikaanse linies. Interessant om te zien hoe klein de toegangsgaten waren, de booby traps, de bamboevallen, hoe men kookte, hoe men van buit gemaakte wapens of delen daarvan weer nieuwe maakte. Je kon er ook met in de oorlog gebruikte geweren schieten, maar dat was erg duur.
Later op de dag naar de hoofdtempel van de Cao Dai. Een religieuze beweging die dingen uit verschillende godsdiensten met elkaar combineert. De tempel was prachtig versierd met draak- en schildpad motieven in prachtige kleuren. De priesters (allen man) zijn gekleed in rode, blauwe of gele gewaden, de gelovigen in het wit. Er werd een van de vier dagelijkse diensten gehouden. Interessant, maar wel een beetje saai.
Aapjes (makaken?) spotten in de buurt was ook leuk.

's Avonds een ontmoeting met een Vietnamese die Nederlands bleek te kunnen spreken! Ze had op de middelbare school een project moeten doen over ons land en vond dat zo interessant dat ze wat had gestudeerd. Ze wist veel over ons land en andere Europese landen en wil in de toekomst toeristengids worden. Maar eerst wil ze, als ze een visum krijgt, in oktober en november door Europa reizen.

Helaas is de tijd in Saigon te kort om alles te zien. Het historisch museum, met dierentuin, en het Ho Shi Minh stad museum had ik wel willen zien, maar we vertrokken al weer naar de Mekong delta. Daarover later meer.