Hoi An - Qui Nhon

Hoi An was de volgende stop in de 27-daagse reis. Dit is een oude havenstad, vooral belangrijk van de 16e t/m 18e eeuw. Chinezen, Japanners, Portugezen en ook Nederlanders kwamen hier. De hele binnenstad is Unesco werelderfgoed, met huizen in een mix van Franse, Chinese en Japanse stijl. De Japanse brug is wereldberoemd. Toch vond ik het stadje niet echt bijzonder. Het bestaat voornamelijk uit kleine winkeltjes, veel cafetjes en restaurantjes en verhuurders van fietsen en scooters. Er komen zeer veel toeristen, ook uit Vietnam zelf. Dat geeft de stad een gezellige sfeer, maar echt iets bijzonders is er niet te zien. Je kunt natuurlijk verschillende dingen doen. Overal bieden Vietnamese vrouwen zich aan voor een Spa-behandeling: een massage op zijn Vietnamees. Laten doen op mijn hotelkamer, dat is eens maar nooit weer. Verder hebben we met zijn allen een fietstocht gemaakt door de omgeving. Leuk om het platteland met al zijn rijstvelden, vis-, lotusbloem en garnalenkwekerijen, en de vele huizen in aanbouw te zien. Het weer was goed, geen zon, wat de tocht aangenaam maakte. Zodra je stil stond, zweette je weer als een otter. Drie uur gefietst, maar ik vermoed nog geen 15 km afgelegd. Er werd vaak gestopt voor foto's en er moest worden gewacht op elkaar. Wellicht is een kaart uitdelen van de omgeving of een fiets huren met gps een betere optie.
De volgende dag achter op de motor naar My Song, ongeveer 50 km land inwaarts. Een leuke belevenis, de wind maakt de hitte dragelijk. In My Song staan overblijfselen van 20 tempels van de Cham, een stam die heerste in zuid- en midden Vietnam tussen de 7e en 13e eeuw. Een flink aantal tempels is verwoest tijdens de Vietnam oorlog, maar er is nog veel over. Ook deze site staat op de Unescolijst. Daar is men erg trots op, want al op kilometers afstand werd dit aangekondigd. De site is uitstekend ingericht. Met een karretje ga je van de ingang naar de eerste tempels, dan over verharde paden kun je alles bezoeken. Er zijn restaurantjes en borden met informatie. Bij de ingang is nog een museum met veel info over de Cham, waarvan het duidelijk is dat zo van oorsprong hindoes waren.

Onderweg wordt weer veel gebouwd, zowel aan de weg als nieuwe huizen. Vietnam telt momenteel 93 miljoen inwoners en per jaar komen daar 900.000 mensen bij. Er moet dus snel gebouwd worden. Bovendien is het land nog volop in ontwikkeling. Ook de toeristische infrastructuur wordt verbeterd. Aan de kust verrijzen in sneltreinvaart nieuwe hotels en resorts. In veel restaurants is wifi, atms zijn overal te vinden en er wordt gewerkt aan een systeem van betalen per mobiel. Betalen per pin wordt gewoon overgeslagen.

Daarna niet veel meer gedaan: zwembad, wat gegeten en gerust. Wel tijd om de saaiste F1-race van het seizoen te bekijken.

Van Hoi An reisden we in een dag naar het 330 km verderop gelegen Qui Nhon. Het midden gedeelte van Vietnam is niet erg toeristisch. Veel rijstvelden, daarnaast wordt er mais gekweekt en vele andere producten (vooral fruit), maar rijstvelden bepalen overduidelijk het beeld. Dit is ook het basisvoedsel hier. Vietnam is de een na grootste producent van rijst, vooral in de Mekong delta, waar we later zullen komen, is de productie enorm. Rijst is het basisvoedsel van de bevolking en wordt op diverse manieren bereid. Uiteraard de steamed rice, maar ook noodles zijn gemaakt van rijst, er wordt wijn en cake van gemaakt en nog zeer veel meer. Onderweg passeerden we ook de eerste en enige autofabriek van het land en bezochten we een bedrijfje waar ze van gras tapijten maakten. Tropisch gras kan zeer lang worden. We zagen hoe het wordt geoogst, gedroogd, geverfd en geweven.

Indrukwekkend was het bezoek aan My Lai. Hier hebben de Amerikanen huis gehouden op 16 maart 1968. Men dacht dat er Vietcongstrijders zouden zitten, maar trof slechts vrouwen, kinderen en ouderen aan. Toch slachtten een compagnie soldaten deze mensen af. Voor een deel te verklaren omdat ze wraak wilden voor hun verloren kameraden, deels omdat de Vietcong soms vrouwen of kinderen met een granaat op de Amerikanen afstuurde en in hun ogen dus iedereen een vijand kon zijn (menselijke schilden zijn van alle tijden), en deels omdat de leiding niet deugde. Er vielen 504 slachtoffers, slechts enkelen hadden geluk om het er levend van af te brengen. Een Amerikaanse piloot landde tussen de soldaten en de dorpelingen en heeft hierdoor een aantal mensen het leven gered, iets waarvoor hij later een medaille kreeg.
De commandant Calley werd als enige veroordeeld. Eerst tot levenslang, later tot 10 jaar, waarvan hij nooit een jaar heeft moeten zitten: hij kreeg gratie van Richard Nixon, de grootste schurk aller tijden in het witte huis.
Het afgebrande dorp staat er nog (nu Song My geheten), er is een klein museum met veel foto's (de Amerikanen hadden een fotograaf meegestuurd) en een Nederlandse documentaire uit 1993 (25 jaar na de massamoord) gemaakt door de inmiddels uit de gratie geraakte Fons van der Poel.

Helaas hadden we de 17e breedtegraad al eerder gepasseerd zonder iets te bezoeken. Langs deze denkbeeldige lijn sloten het communistische Noord-Vietnam o.l.v. Ho Shi Minh en de Fransen, die zich daarna terugtrokken in 1954 vrede. Beide landen hielden zich niet aan het vredesakkoord. Het noorden infiltreerde in het veel rijkere, maar verschrikkelijk corrupte zuiden. President Diem riep daarop Amerika te hulp. Die stuurden al onder Eisenhower adviseurs, wat later onder Kennedy en vooral Johnson werd uitgebreid naar tienduizenden soldaten. Het zuiden mocht niet communistisch worden, volgens Dullens, minister van buitenlandse zaken onder Eisenhower, want volgens zijn dominotheorie zouden er dan nog veel meer landen volgen.

Qui Nhon is onze rustplaats. Grote hotels met strand aan zee. Weinig toeristen hier. Opnieuw weer een goed hotel. Tot nu toe zijn alle hotels boven het Djoser gemiddelde. Vietnam is goedkoop, wellicht kun je voor het zelfde geld betere hotels boeken dan in andere landen. Weer een zwembad, we klagen niet.