Titicacameer

Van Chivay weer over dezelfde hoge pas. Nu niet rechtsaf terug naar Arequipa, maar linksaf richting Puno. Dit was volgens onze Braziliaanse vriendin een zeer armoedig plaatsje. Dat klopte inderdaad. Het is niet veel meer dan een hoofdstraat tussen twee pleinen (waaronder, zoals in elke stad, het plaza del armas, met daaraan een kerk/kathedraal en het stadhuis) en de markt. Maar Puno is de uitvalsbasis voor tripjes op het Titicacameer. Dit meer zou het hoogst bevaarbare meer ter wereld zijn, op zo'n 3800 meter hoogte. Dat is onzin. Onderweg kwamen we een kleiner, maar hoger gelegen meer tegen, dat zeker bevaarbaar was, maar waarop geen boot te zien was. In de eerste helft van de 20e eeuw is zijn in Engeland onderdelen van een boot vervaardigd en naar Puno verscheept. Daar werd het schip in elkaar gezet. Waarschijnlijk bedoelt men dus het hoogst bevaren meer door gemotoriseerde schepen. Ook hier weer een optocht om een burgemeesterskandidaat te supporteren. Kennelijk zijn er binnenkort overal in Peru verkieziningen, niet alleen voor het burgemeesterschap, ook voor regionale presidenten. Onthoudt u de naam Alexander Flores, misschien schopt hij het nog ver in de Peruaanse politiek.
Onderweg naar Puno zagen we een trein tergend langzaam naar Arequipa rijden. Peru heeft nauwelijks spoorwegen. Het lijntje van Puno naar Arequipa en dan naar de kust is vooral bedoeld voor vervoer van de in de Andes gewonnen mineralen, zoals tin. Tussen 1869 en 1873 woedde er zelfs een oorlog tussen Peru, Bolivia en Chili over de zeggenschap van deze mineralengebieden (De great Pacific war). Chili was de grote overwinnaar, Bolivia verloor hierdoor de toegang tot zee, wat mede oorzaak is dat dit land het armste land van Zuid-Amerika is.
De volgende dag met een soort riksja's naar de haven gereden. Daar in een overdekte boot richting de Uros eilanden gevaren. De tocht voerde langs rietvelden, die deden denken aan de Weerribben. De Uros vluchtten in het verleden voor de Inca's en wonen op drijvende eilanden van riet. We kregen uitgelegd hoe ze die eilanden maakten en andere dingen over hun levensstijl. Tegenwoordig leven ze van toerisme en visvangst.
Vervolgens vaarden we naar Amantani, waar we bij gastgezinnen thuis overnachtten. Vanwege de harde wind, konden we niet om het eiland heenvaren en moesten we aanmeren aan de andere kant, waar de wind minder vat had. Onderweg hoge golven en mensen die last kregen van zeeziekte. Op het eiland kregen we een eenvoudige vegetarische maaltijd. Men eet daar alleen bij speciale gelegenheden vlees, meestal kip of schaap. 's Avonds was er een speciale dansavond, waar naast lokalen, verschillende Djoser-groepen aan mee deden. Uiteraard moest iedereen eerst in tradionele kledij gestoken worden. Ik zag er uit als een soort Klaas Vaak, met slaapmuts en poncho. Het leven op Amantani is minder primitief dan Djoser doet voorkomen. De gastgezinnen praten ook Spaans (en niet alleen meer het Aymara, de derde taal van Peru, gesproken door mensen die weigerden het Quechua te spelen van de Inca-heersers), het toilet is veel meer dan een gat in de grond. Velen hebben elektriciteit, dat net als bij de Uros wordt opgewekt door zonnepanelen, en over niet al te lange tijd heeft men electriciteit en stromend water. De vooruitgang (?) is niet te stoppen. Het 5500 inwoners tellende eilandje heeft zelfs een basis- en middelbare school.
's Nachts de mooiste sterrenhemel die ik ooit gezien heb. Nog minder licht dan in Nazca, vooral de melkweg was goed te zien.
Na een ontbijt met pannekoeken een uurtje varen naar Taquille. Daar kregen we uitleg, na een redelijk zware klim, over het leven daar. Iedere inwoner draagt een muts, waaraan jij zijn leeftijd, status en geslacht kunt zien. De bestuurders worden een keer per jaar gekozen, steeds voor een jaar en per koppel. Herverkiezing is niet mogelijk. Vrouwen weven, mannen breien. Er is een speciaal huwelijksritueel van zes dagen en scheiding komt er niet voor. Na het bijwonen van een prachtige dans op het dorpsplein kregen we een lekkere maaltijd alvorens weer terug te varen naar Puno.
De Peruaanse keuken is een van de meest veelzijdige ter wereld. Veel aardappelen (er worden ongeveer 3000 soorten gekweekt), vruchten en vlees van diverse dieren, waaronder alpaca. En natuurlijk diverse maissoorten. Nationaal gerecht is cavia, dat echter alleen bij feesten wordt opgedient, met kop en staart nog er aan vast. De Peruaanse keuken is zo veelzijdig omdat het invloeden heeft van Japan, Spanje en uiteraard de inheemse indianen.
Verder heeft Peru drie klimaatzones, waardoor er heel veel verschillende landbouwproducten worden gekweekt. Aan de kust en de eerste honderden kilometers van het binnenland heerst een woestijnklimaat. In de buurt van Nazca is het kurkdroog, maar bij Lima is de lucht er heel vochtig. Het mag er weinig regenen, maar toch is er zo voldoende water voor landbouw. Een tweede strook van noord naar zuid is het Andesklimaat, met bergtoppen tot 7000 meter. Op verschillende hoogten kunnen verschillende gewassen worden gekweekt. Hoe verder je het binnenland ingaat, hoe vochtiger en groener het wordt. De Andes houdt veel wolken met regenwater tegen, maar achter de Andes regent het veel vaker en heerst er een tropisch klimaat: vochtig, veel regen en hoge temperaturen. Daar komen dus de vele tropische vruchten vandaan.